Gabrijel Garsija Markes

Gabrijel Garsija Markes rodio se 1928. godine u Arakataki, u severnoj Kolumbiji. Bio je kolumbijski pisac, novinar, izdavač, ali i politički aktivista.

Detinjstvo je proveo odrastajući s majčinim roditeljima, a taj život imao je veliki utecaj na njegovo kasnije književno stvaralaštvo. Studirao je u Kartaheni i Bogoti, novinarstvo i pravo, na Nacionalnom univerzitetu.

Od 1947. do 1952. godine napisao je desetak svojih prvih priča u kojima se može videti koliko je na njega utecao Kafka. Te priče, kasnije su bile sabrane u zbirku priča "oči plavog psa".

1948. godine počeo je da se bavi kao novinar, a sledećih deset godina mnogo se selio, radeći po gradovima Latinske Amerike i Europe. U to vreme znao je boraviti i u Havani gde je upoznao Fidela Kastra i sprijateljio se sa njime.

60-ih počeo je da radi u Meksiko Sitiju, a 1979. godine organizovao je HABEAS. To je bila organizacija koja je bila posvećena zloupotrebi vlasti te se bavila oslobađanjem zatvorenika U Latinskoj Americi.

1982. godine dobio je Nobelovu nagradu za književnost.

Njegovo najpoznatije delo svakako je roman "Sto godina samoće" koji je izašao 1967. godine. Mnogi su očekivali nastavak ovog romana, ali to se nikada nije desilo. Romantičnim temama vratio se romanom "U doba kolere" koji je izašao 1986. godine. U tom delu opisao je snažnu ljubavnu priču za koju ga je nadahnula ljubav njegovih roditelja.

Njegova najpoznatija dela su: "Pukovniku nema ko da piše", "Sahrana velike mame", "Zao čas", "Patrijarhova jesen", "Hronika najavljene smrti" i mnoga druga.

Umro je 2014. godine u glavom gradu Meksika, Meksiko Sitiju.